Magonia - Maria Dehvana Headley

Tytuł: Magonia

Autor: Maria Dehvana Headley

Tłumaczenie: Dorota Dziewońska

Seria: Magonia

Wydawnictwo: Galeria Książki

Liczba stron: 290

Poprzednia część: -

Następna część: Aerie

Książka bierze udział w wyzwaniach: 

Przeczytam tyle ile mam wzrostu: 2,5 cm (2016)

Muszę powiedzieć, że za bardzo nie wiem co o tej książce napisać. Bo z jednej strony była w miarę niezła, ale z drugiej strony nie do końca mi się podobała. Jedno wiem na pewno - była bardzo dziwna. Na początku nieco przybliżę wam fabułę:

Aza Ray cierpi na nieznaną nikomu chorobę. Ma trudności z oddychaniem, a lekarze nie dają jej szansy na przeżycie. A jednak Aza żyje. Ma najlepszego przyjaciela Jasona. Pewnego dnia zaczyna słyszeć dziwne głosy wołające ją po imieniu, widzi statek na niebie i ptaki... Nawet nie spodziewa się, że jest to początek jej przygody w podniebnej krainie zwaną Magonią.

Ogólnie okładka bardzo mi się podoba. Jest taka tajemnicza i ma bardzo ładne kolory. Pasuje do tej książki niesamowicie. Jak dla mnie po prostu jest świetna! <3

No i właśnie jestem w momencie w którym nie bardzo wiem co napisać, ale może zacznę nietypowo, od stylu autorki. Chcę od tego zacząć, ponieważ jest to chyba największy minus tej książki. Chyba jeszcze nie czytałam książki w której styl tak mnie denerwował. Zupełnie nie mogłam się wbić w fabułę. To wszystko było jakieś takie sztuczne, bezbarwne. Ta książka nie wywołała u mnie żadnych emocji. Żadnych! Nie wiem, może to wina tłumacza, że ten styl mi nie podszedł ale no po prostu nie. Oprócz tego zero humoru, który może trochę rozluźniłby atmosferę. Ale nie! Mówmy tylko o śmierci, o topieniu się w powietrzu (serio?) i nieuleczalnych chorobach. Może to miała być jakaś poważna książka, która daje do myślenia i zmusza do refleksji, no ale coś nie pykło, że tak powiem. I do tego te beznadziejne opisy... No ludzie, na poł strony jest opis jarzeniówki!

"Dorośli dużo mniej mówią o śmierci niż ludzie w moim wieku. Śmierć to taki Święty Mikołaj w świecie dorosłych, tyle że na odwrót. Gość, który zabiera wszystkie prezenty. Z dużym workiem włazi do komina i ze wszystkim, co wydrze człowiekowi z jego życia, odlatuje ciągnięty przez renifery. Jego sanie są wyładowane wspomnieniami."

Bohaterowie też nie są jakoś świetnie wykreowani. Naszej głównej bohaterki Azy jakoś nie polubiłam. Ona również była sztuczna, tak jak cała ta książka. Na początku wydawało mi się, że to będzie taka narzekająca na życie, głupia nastolatka. I może to sprawiło, że jej nie polubiłam. Potem jednak, gdy trafiła do Magonii, zmieniła się ale nadal pozostawało w niej dużo głupoty. A najgorsze w niej było przeświadczenie, że jest idealna, że wszystko co robi jest wspaniałe. Irytowała mnie niezmiernie. Jedynym bohaterem, którego polubiłam był Jason. Co prawda też momentami mnie wkurzał, ale był chyba najnormalniejszy ze wszystkich. Inni bohaterowie zostali potraktowani po macoszemu, autorka zupełnie się do nich nie przyłożyła niestety. 

 "Ja właściwie nie potrzebuję innych ludzi. To znaczy, potrzebuję jednej osoby, a jej już nie ma i niech to szlag, niech to szlag"

Ogólnie pomysł na fabułę był dobry i nawet mnie zaciekawił. Chciałam poznać zakończenie i nie mogłam się doczekać aż coś nam się w końcu wyjaśni, bo przez całą książkę nie wiemy zupełnie nic. 

No i dobra, przyznaję - zakończenie było dobre i cały czas zastanawiam się czy sięgnąć po drugą część. Bo z jednej strony chciałabym się dowiedzieć więcej o Magonii, ale z drugiej strony nie wiem czy dam radę kolejny raz znieść Azę i styl autorki... No cóż, będę się musiała jeszcze nad tym zastanowić. 

Wątek miłosny oczywiście był wiadomo i przewidywalny i nie będę się nad tym rozwodzić. Powiem tylko jedno - jak taki chłopak, jak Jason mógł się zakochać w takiej dziewczynie jak Aza? 

...

Po krótkim zastanowieniu jednak stwierdzam, że jest to możliwe. Bo ten Jason też był taki trochę dziwny z tą swoją liczba pi... Jednak charakteryzowali się oboje tym, że mieli jakieś dziwne urojenia...

Magonia, świat stworzony przez autorkę bardzo mnie zaintrygował, ale chciałabym się więcej o nim dowiedzieć. Bo na razie wiem tylko, że coś takiego jest jak np. Powietrzni, ale kto to? Co to? Tego już nie wiem, a bym chciała. Autorka stworzyła złożony świat, pełen przeróżnych postaci, stanowisk i takich tam, ale chyba się w tym wszystkim pogubiła i nie do końca dobrze nam przedstawiła tą swoją Magonię. 

Podsumowując, ogólnie uważam tą książkę za zmarnowany potencjał. Tak naprawdę w końcu trochę po niej przejechałam w tej recenzji, ale mimo to, w miarę mi się podobała. Wszystko ratuje intrygujący pomysł, po prostu to jest coś, czego jeszcze nie było. Tzn. oczywiście jest schemat, że nagle główna bohatera dowiaduje się o jakiejś magii czy czymś takim, ale podniebny świat, w którym  pływa się na statkach? Tego chyba nie było. Ta książka jest dziwna, ale oryginalna. Gdyby autorka bardziej przyłożyła się do bohaterów i dała trochę humoru to byłaby świetna książka! No ale niestety... Jednak wiem, że wielu osobom się podobała, więc jeśli chcecie sprawdzić czy skradnie wasze serca, to możecie, ale pamiętajcie, że to nie z mojego polecenia! :D

Ocena: 5+/10