Mały książe - Antoine de Saint Exupery

Tytuł: Mały Książę

Autor: Antoine de Saint-Exupéry

Tłumaczenie: Jest bardzo dużo różnych tłumaczeń, a ja już oddałam książkę do biblioteki, a na LC nie mogę się odnaleźć, które wydanie ja w końcu czytałam xD

Seria: -

Wydawnictwo: Podobnie jak z tłumaczem xD

Liczba stron: Tak jak wyżej xD Ale na pewno mniej niż 100

Mały książę był niedawno moją lekturą. Zaznaczam, że ogólnie znałam fabułę, ale książkę czytałam po raz pierwszy. Na początku może od razu powiem o okładce, która nie jest niczym spektakularnym, ale jest w porządku i po prostu widzimy na niej to, o czym jest książka. Myślę, że nie ma potrzeby opisu, bo chyba każdy wie o czym Mały książę opowiada.

Ta książka jest niby znana jako "bajka dla dzieci", ale czy rzeczywiście nią jest? Z jednej strony tak, bo opowiada o księciu, który mieszka na innej planecie i wyrusza w podróż spotykając niezwykłych ludzi oraz mówiące zwierzęta i rośliny. Ale kiedy wczytujemy się w tą książkę dostrzegamy w niej inne dno, coś nieoczywistego, ale jednak dla starszego czytelnika zrozumiałego. Bo kiedy czytamy dziecku Małego księcia najpierw jest wszystko dobrze, bo Książe sobie tam podróżuje i takie tam, ale kiedy dochodzimy do ostatniej sceny nie jest już tak kolorowo. Ta książeczka to nie jest zwykła bajka dla dzieci, ale powiastka filozoficzna mówiąca o życiu i różnych problemach dorosłych ludzi. Znany cytat "Każdy dorosły był kiedyś dzieckiem, ale niewielu z nich o tym pamięta". Ta opowieść mówi o zaślepieniu niektórych ludzi i częstej wymówce nie mam czasu oraz o pewnych życiowych wartościach takich jak miłość i przyjaźń.

"Ludzie kupują w sklepach rzeczy gotowe. A ponieważ nie ma magazynów z przyjaciółmi, więc ludzie nie mają przyjaciół"

Opowiem wam tutaj trochę o przemyśleniach, może nie do końca tylko moich, bo tych które pojawiły się w trakcie omawiania tej lektury na lekcjach polskiego. Najpierw na warsztat weźmy samego głównego bohatera. Jest to dziecko, Mały Ksiażę, ale czy on naprawdę zachowuje się tak jak dziecko? Często jego myśli i wypowiedzi są tak dojrzałe, że nie można mówić o nim jak o dziecku. Dziecko jest tylko na zewnątrz, ale w środku? Właśnie dlatego go polubiłam. On był takim mądrym i dojrzałym dzieckiem.

Jego dziecięcą naiwność obrazowała jedynie miłość do Róży, która go wykorzystywała i kłamała, ale mimo wszystko ją kochał. Wmawiał sobie, że Róża kocha go prawdziwie, ale tak nie było. A może z drugiej strony, może go kochała lecz nie umiała tego okazać? Ale go okłamywała. Mówiła mu, że jest jedyna na świecie, ale tak nie było. Jednak znowu Mały Książę wykazał się dojrzałością, bo zrozumiał, że dla niego, jego Róża jest mimo wszystko wyjątkowa. Bo to on ją podlewał, opiekował się nią i ochoraniał parawanem. Dlatego Róża, była jego Rożą.

"Przyjaźń poznaje się po tym, że nic nie może jej zawieść, a prawdziwą miłość po tym, że nic nie może jej zniszyć.

  

Kolejny znany cytat - Oswoić, to znaczy stworzyć więzy. No właśnie. Mały Książę przyjechał by szukać przyjaciół. I znalazł. Oswoił Lisa, który moim zdaniem był jedną z mądrzejszych postaci w tej książce. Dlatego też bardzo go polubiłam. Jego uwagi na temat przyjaźni były bardzo trafne. I ja tak ogólnie lubię lisy xD Jako tak po prostu mam :D

"Dla całego świata możesz być nikim, dla kogoś możesz być całym światem."

Ta książeczka bardzo mi się podobała. Z niej również pochodzi cytat, który znajduje się na nagłówku mojego bloga. Przyjaciele są jak ciche anioły, które podnoszą nas, kiedy nasz skrzydła zapominają jak latać. Myślę, że Mały Książę jest dobrą lekturą i powninien w kanonie lektur zostać jak najdłużej.  Ta historia skłoniła mnie do refleksji i zmotywowała do znalezienia prawdziwego przyjaciela. Tylko, że właśnie nie wiem jak to zrobić :/