Prawdodziejka - Susan Dennard

Dzisiaj mam dla Was książkę, której trochę się bałam. Bo z jednej strony chciałam ją przeczytać, a z drugiej trochę obawiałam się, że mnie zawiedzie. Dlatego nie nastawiałam się jakoś na szczególnie wybitną historię, ale na coś przeciętnego. A co dostałam?

"Safi nienawidziła mew - zawsze musiały narobić jej na głowę."

Tytuł: Prawdodziejka
Autor: Susan Dennard
Tłumaczenie: Regina Kołek, Maciej Pawlak
Seria: Czaroziemie
Wydawnictwo: SQN
Liczba stron: 384
Poprzednia część: -
Następna część: Wiatrodziej

Książka bierze udział w wyzwaniach: 

Kitty's Reading Challenge: Została wydana w 2016 roku

Przeczytam tyle ile mam wzrostu: 2,9 cm

52 książki roku 2017
Olimpiada czytelnicza
Więcej informacji o wyzwaniach TUTAJ


Safiya i Iseult są więziosiostrami. Safi to prawdodziejka, umie wyczuć prawdę i kłamstwo. Jest to niezwykle rzadka umiejętność, więc dziewczyna musi pozostać w ukryciu, żeby tego nie odkryto i nie wykorzystano w walce miedzy imperiami. Iseult to więziodziejka. Widzi więzi innych, które pokazują uczucia, ale też różni się trochę od innych czarodziejek z tą umiejętnością. Jej moc pozostaje zagadką dla wszystkich i dla niej samej. Dziewczyny po raz kolejny wpadają w kłopoty, z których może wyciągnać je tylko książę Nebrevny, Merik. Ale są ścigane przez krwiodzieja, więc nie będzie to takie proste.

"- Jesteś skuta.

- Wkurzyłam pana admirała.

- Nie wątpię."

Mam wielką nadzieję, że napisałam to bez spoilerów, a jednocześnie ciekawie. Bo cała fabuła tej książki, jest naprawdę świetna! Akcja jest już od pierwszych stron, nie ma takiego powolnego początku, ale zostajemy wrzuceni w wir wydarzeń. Na początku trochę trudno było mi się oswoić z tymi wszystkimi nazwami: więziodziej, wiatrodziej, krwiodziej (co do tego, to te nazwy są takie kiczowate... xD), Kamienie więzi, te wszystkie imperia, miejsca itd. Autorka mogła to wszystko wyjaśnić wcześniej, a nie ja przez kilka pierwszych rozdziałów się główkowałam, przez co trochę trudniej było mi się wbić w fabułę. Ale koniec końców, jak już powoli zaczynałam ogarniać kto jest kim i o co tu chodzi to ze strony na stronę podobało mi się coraz bardziej. Nie jest to jakaś oryginalna i nieprzewidywalna fabuła, ale część wydarzeń naprawdę mnie zaskoczyła. Mam nadzieję, że drugi tom odpowie na nurtujące mnie pytania. Mam jednak pewną uwagę - autorka mogla bardziej przyłożyć się do świata przedstawionego, bo to był trochę niedopracowane.

Co do bohaterów Safi od razu skradła moją sympatię. Taka żywiołowa, energiczna, spontaniczna, jest świetna! Iseult polubiłam tak w połowie książki. Na początku moj stosunek do niej był obojętny, a potem dopiero zobaczyłam, że ona też jest dość ważna dla całej akcji. Merik to dla mnie zagadka. Bo z jednej strony pokochałam go w momentach i rozmowach z Safi (<3 Kocham ten wątek miłosny, z  nienawiści do miłości), ale z drugiej strony nie przekonał mnie wizerunkiem Pana Idealnego Kapitana i Księcia walczącego o swój lud. Krwiodziej, Aeduan (? Nie jestem pewna czy dibrze zapisałam jego imię) bardzo mnie intryguje, chciałabym dowiedzieć się o nim więcej! Z innych bohaterów, polubiłam ciotkę Merika.

" - Jedz domno... O, chwileczkę! Byłbym zapomniał. - wyjął łyżkę z kieszeni płaszcza.- Pełen serwis, co? Wiesz, ilu ludzi na górze zabiłoby za łyżkę?

- A wiesz - wypaliła - ilu ludzi mogłabym zabić łyżką?"

  

Bardzo podobał mi się wątek więziosióstr - Safi i Iseult. Było widać, że dziewczyny się kochają jak rodzina i zrobiłyby dla siebie wszystko. Uwielbiam takie rodzinne wątki... Jednak co do więziobraci - Merika i Kullena (o ile dobrze pamiętam jego imię) to nie było to już takie przekonujące. Jakoś wydawało mi się nieco sztuczne, ale może autorka uznała, że nie jest to aż takie ważne, żeby specjalniej to rozwijać.

Styl autorki jest lekki, taki dość młodzieżowy. Całą książkę czyta się błyskawicznie, pewnie przez ogromną ilość akcji. Co najważniejsze jest humor - i to nie za dużo nie za mało. Jak widzicie mam trochę więcej cytatów niż zwykle, ale nie mogłam się powstrzymać, żeby ich nie wstawić :D

" - A która lwica przyzna się, że gryzie?

- Proszę, proszę - mruknęła, posyłając mu najbardziej koci ze swoich uśmieszków. -Więc jednak ma poczucie humoru.

- Proszę, proszę - zaripostował. - Próbuje odwrócić kota ogonem."

  

Na zakończenie powiem, że po prostu mnie zaczarowała i z niecierpliwością czekam na kolejny tom. (Premiera chyba w maju, więc niedługo  :D). Autorka nie podjęła się łatwego zadania, ale mimo tego wyszło jej świetnie!

Ocena: 8/10

"- Gdzie jest twój magiczny wicher, kiedy jest potrzebny?

- Musiałem zostawić go na okręcie! – Napiął mięśnie brzucha i zbliżył swoją twarz do jej. – Zaraz obok cierpliwości do twojego nieustannego skrzeczenia!"