Trylogia czasu #3: Zieleń szmaragdu - Kerstin Gier

Na początek takie pytanko ważne: Weźcie dajcie mi jakiś pomysł na Rozmyślanki w tym miesiącu. Mam jakieś zaćmienie, zupełny brak weny czy coś i nie wiem na jaki temat by tu napisać. Zadajcie jakieś pytania czy coś bo w końcu tak się stanie, że nie będzie Rozmyślanek :(



Tytuł: Zieleń szmaragdu
Autor: Kerstin Gier
Tłumaczenie: Agata Janiszewska
Seria: Trylogia czasu
Wydawnictwo: Egmont
Liczba stron: 454
Poprzednia część: Błękit szafiru
Następna część: -

Książka bierze udział w wyzwaniach: 
Abc czytania
Czytam fantastykę
Przeczytam tyle ile mam wzrostu: 3,2 cm
52 książki roku 2016
Olimpiada czytelnicza

Powiem tak - nie mogę uwierzyć, że ta książka aż tak mną wstrząsnęła. Żałuję, że ta trylogia jest trylogią, mogłoby być więcej części, bo ja nie chcę jeszcze się rozstawać z tymi bohaterami. To co się stało na końcu było fenomenalne, aż nie mogę się otrząsnąć z wrażenia. Ale od początku...

Gwendolyn właśnie złamano serce, ale nie jest zwykłą dziewczyną. Musi się wziąć w garść, chociażby po to, żeby przeżyć. Tajemnice z przeszłości wychodzą na jaw. Kto tak naprawdę miał rację - hrabia czy Lucy i Paul? Po czyjej stronie stanie Gwen i o co tak naprawdę chodzi w tej całej historii?

Opis nie jest zbyt rozbudowany, ale bałam się cokolwiek zdradzić. Początek był słaby, nie nastrajał mnie jakoś szczególnie optymistycznie bo Gwen tylko płakała przez tego Gideona, ciągle się zamartwiała i nie mogła się pozbierać. Chyba nie muszę więcej mowić, każdy już raczej wie co mam na myśli. Ale jest jedno ale. W końcu się ogarnęła! I od tego momentu ta książka tak mnie wciągnęła, że nie mogłam sie oderwać. Nie mogę uwierzyć w to, co się tam stało! Wyrażam mój wielki podziw do autorki za wymyślenie czegoś tak fenomenalnego. Wszystko składa się w jedną całość, nic nie dzieje się przypadkowo, jest to skomplikowane ale jednocześnie tak oczywiste, gdy już jest się po przeczytaniu i wie się wszystko co wiedzieć sie powinno. Nieprzewidywalność to słowo, ktore w żadnym stopniu nie oddaje tego jak bardzo to wszystko jest zaskakujące. Jednak chwilka goryczy - mimo, że jest to bardzo nieprzewidywalne, wiedziałam już niektóre rzeczy kilka stron przed bohaterami. Chodzi mi o to, że chwilkę przed nimi domyślałam się czegoś, ale jednocześnie nieprzewidywalne było to czego się domyśliłam. Np. domyśliłam się o tym kluczyku do skrzyni (to tylko ci co przeczytali zrozumieją, ale to nie żaden spoiler, bo nie powiedziałam przecież czego dokładnie się domyśliłam tylko czego to dotyczyło) i jeszcze jednej rzeczy, ale to juz by był wielki spoiler.

O wątku miłosnym mówiłam już w recenzji Błekitu szafiru. Młodzieżowy, przewidywalny, schamtyczny. ALE  jest na swój sposób piękny. To co zdobił Gideon dla Gwen było takie cudowne, że pomimo mojej wielkiej niechęci do niego po pierwszym tomie, teraz jest moim kolejnym mężem. Dobra cofam to wszystko. To nie było piekne tylko byłoby piękne gdyby nie działo się to tak szybko. Mówiłam już, że akcja dzieje się tylko przez kilka dni? Jak w takim czasie można się w kimś zakochać, najpierw go nienawidząc??! Można kogoś polubić, zakolegować się i dalej go POZNAWAĆ. Bo nie można się zakochać w kimś, kiedy go sie zna kilka dni. Normalnie jak Romeo i Julia, tylko oni wzieli ślub po jednym dniu znajomości. Bez komentarza.W każdym razie uważam, że historia tej miłości jest nierzeczywista, ale... kurczę, podobała mi się. Tylko gdyby był jakis odstęp czasowy! Tak nie mogę tego przeboleć, że no nie wiem co ja zrobię...

Było jeszcze więcej Xmeriusa <3 Ten duch jest tak kochany, przezabawny i sprytny, że nie da się go nie pokochać! Przynajmniej mnie rozbroił. Dzięki niemu śmiałam się przy tej książce jak jakaś chora umysłowo. Dalej bohaterowie to tak... O Gideonie już wiecie co myślę, więc nie będę sie powtarzać, ale Gwen... Jej początkowe zachowanie tak mnie irytowało!! Typowa nastolatka, której "złamano serce". Jeju, jak ona mnie denerwowała. Ale na szczeście gdy już nastąpił ten moment, w którym się otrząsnęła znowu stała się pewną siebie dziewczyną. Zresztą, w sumie powiem tak: ja jestem nastolatką, ta ksiązka jest dla nastolatek, w moim życiu miałam taki moment (taaa wiem głupio), jak Gwen na początku tej ksiązki, więc o co ja się tak naprawdę czepiam? Pewnie o to, że w większości ksiażek jest coś w tym stylu, ale trudno na tym świecie żeby nie było. Na pochwalenie zasługuje też bardzo przyjaciółka Lesile (chyba) oraz ta pani, która szyła stroje. Co do Charlotty i jej kompanii to tak mnie irytowała, tak mnie denerwowała, ale w sumie miałam jeden moment satysfakcji (na tej imprezie u jakiejś tam koleżaneczki :D).

Podsumowując część trzecią, jest to najlepsza książka tej trylogii. Jeżeli zaś chodzi o Trylogię czasu samą w sobie to zupełnie nie żałuję czasu nad nią spedzonego, bardzo mi się podobała i polecam wszystkim! Chociaż tych,  którzy nie zdzierżą kolejnego schematu przestrzegam, że może sie im nie spodobać.

Ocena: 9/10
(Nie mogłam inaczej... Przymknęłam trochę o to na ten czas rozwinięcia wątku romantycznego, no bo tak nie mogę tego przeboleć, że po prostu udaję, że akcja trwała kilka miesięcy :D)