Trylogia czasu #2: Błękit szafiru - Kerstin Gier

Tytuł: Błękit szafiru
Autor: Kerstin Gier
Tłumaczenie: Agata Janiszewska
Seria: Trylogia czasu
Wydawnictwo: Egmont
Liczba stron: 363
Poprzednia część: Czerwień rubinu
Następna część: Zieleń szmaragdu

Książka bierze udział w wyzwaniach: 
Czytam fantastykę
Przeczytam tyle ile mam wzrostu: 2,5 cm
52 książki roku 2016
Olimpiada czytelnicza: +363

Powiem wam, że dosyć trudno jest mi napisać tą recenzję, ponieważ jestem już po trzecim, czyli ostatnim tomie tej trylogii i po prostu wszystko zlało mi się tak jakby w całość. Po prostu nie wiem jak zaczęła się i skończyła ta część, ale jakoś udało mi się to ustalić po przeczytaniu kilku recenzji w komentarzach na lubimy czytać, bo tam sam opis nie jest zbyt rozwinięty. A czy mi się podobała ta książka? Jeszcze sobie trochę poczekajcie :D

Gwendolyn to ostatnia z dwunastu podróżników w czasie. Jest nieco zagubiona w nowej rzeczywistości. Na dodatek wszyscy podejrzewają ją o zdradę i spiskowanie z Lucy i Paulem, ktorzy jakiś czas temu ukradli chronograf, żeby krąg się nie zamknął. Gwen nie jest do końca pewna komu ma zaufać. Nie pomaga jej w tym również Gideon, który czasami jest nadwyraz miły, a kiedy indziej wręcz chamski. Coraz więcej tajemnic, a tak mało odpowiedzi...

Dobra, macie odpowiedź. Ta część bardzo mi się podobała, jeszcze bardziej niż poprzednia. Dlaczego? W sumie nie wiem. Dalej denerowował mnie wątek miłosny, ale akcja jeszcze bardziej się rozwinęła. Myślę, że jednak najbardziej zyskał u mnie Gideon, znienawidzony w pierwszej części, ale teraz naprawdę bardziej go polubiłam, ale to nie znaczy, że polubiłam wątek miłosny. O co to, to nie! Ludzie zrozumcie - akcja tej książki dzieje się na przestrzeni kilku dni. Jak w takim czasie można kogoś znienawidzić, pokochać, znowu znienawidzić, ale potem znowu pokochać! Ten wątek by mi się podobał, bo ty by był bardzo dobry wątek miłosny, gdyby nie czas w jakim się rozwinął. Ale no dobra, magia młodzieżówek i nie trzeba się rozdrabniać.

Akcja pędzi jak szalona. Dostajemy jeszcze więcej tajemnic, a mniej odpowiedzi. Ten pomysł z podróżami w czasie jest genialny i choć nie dokońca wszystko rozumiałam, to już teraz wiem, że wszystko się wyjaśni w trzecim tomie. To wszystko jest takie skomplikowane, ale jednoczeście dopracowane i dopięte na ostatni guzik. Pierwsza część była takim bardziej wprowadzeniem do tej historii, ale tutaj naprawdę pomysł się rozwinął i uważam, że potencjał został wykorzystany na maksa.

Na wielką uwage zasługuje Xmerius, który po prostu podbił moje serce. Sprawił, że ta książka stała skę momentami zabawna nie do opanowania, a swoimi uwagami rozwalał system! Nie dość, że śmieszny to jeszcze pomocny. Hmm, wspomniałam że jest duchem? :D Jak juz mówiłam Gideona bardzo polubiłam. Myliłam sie co do niego w pierwszej części i teraz już wiem, że ma też drugie oblicze. Co do Gwen to za dużo rozdarcia, za dużo użalania sie nad sobą, za dużo martwienia się tym, że "Gideon spojrzał lodowato". Jednak gdyby wyrzucić te jej cechy była naprawdę fajną bohaterką, którą udał mi sie trochę polubić, ale w sumie to też bardzo mnie irytowała czasami.

Podobało mi się bardzo, choć nie ukrywam faktu, że wątek miłosny dział się o wiele za szybko, jak w większości młodzieżówek. Polecam tym, którym nie bedzke bardzo przeszkadzać ten aspekt tej historii, ale powiem, że naprawdę warto!

Ocena: 8+/10