Tajemnica Askiru #2: Drugi legion - Richard Schwartz

Pierwszy róg bardzo mi się podobał! Byłam pełna nadziei, że drugi tom utrzyma poziom, a nawet będzie jeszcze lepszy. Czy rzeczywiście się tak stało?

Tytuł: Drugi legion

Autor: Richard Schwartz

Tłumaczenie: Agnieszka Hofmann

Seria: Tajemnica Askiru

Wydawnictwo: Initium

Liczba stron: 526

Poprzednia część: Pierwszy róg

Następna część: ?

Książka bierze udział w wyzwaniach:

Przeczytam tyle ile mam wzrostu: 3,4 cm

Więcej informacji o wyzwaniach TUTAJ

Do gospody Pod Głowomotem przybywa tajemniczy wędrowiec z zapomnianego królestwa Askiru, który opowiada Havaldowi i Leandrze o magicznych portalach. Havald, Leandra, Zokora, Varosh, Sieglinde wraz z zaklętą w niej Serafine oraz Janos wyruszają na niebezpieczną wyprawę w poszukiwaniu wrót, które mogą przenieść ich do Askiru, gdzie będą szukać pomocy przy walce z Thalakiem. W czasie swej podróży przyjaciele trafiają do pustynnego miasta w Besrajnie, w którym kłopoty tylko się mnożą, a wróg jest tuż za nimi. 

Dla mnie portale miały w sobie coś wyniosłego, mistycznego. A Leandra używała ich, żeby wywalić śmieci? Ta kobieta nie miała za grosz szacunku!

Tajemnicy Askiru zdecydowanie nie dopadła klątwa drugiego tomu! Drugi legion był tak samo dobry, jak pierwsza część. Pierwszy róg skupiał się na akcji w gospodzie i na rozwiązywaniu jej tajemnicy. Tutaj bohaterowie wyruszają już na dalszą wyprawę, w nieznane im wcześniej zakątki świata. Przede wszystkim ogromny plus za przedstawienie wszystkich miejsc. Mogłam sobie bardzo dobrze wyobrazić jak wygląda dany obszar. Autor stosuje sporo barwnych i bogatych opisów, dzięki którym możemy bardziej wczuć się w historię, natomiast czasami były one troszkę zbyt długie, jednak nie uważam tego za minus, bo były one naprawdę ciekawe i dobrze zrobione. Na uwagę zasługuje też to, że w pewnym momencie historii mamy wątek ślepca - mimo, że bohater był niewidomy czytaliśmy o jego wyobrażeniach czy słuchaliśmy opisów miejsc innych osób. Myślałam wtedy o tym właśnie tak jak myślałby niewidomy - nie widzę jak wygląda, ale próbuję się tego domyślić. Bardzo podobało mi się wprowadzenie tego wątku, chociaż czasami wiązały się z tym pewne niejasności i niespójności faktów, które zauważałam. Ważnym elementem jest kultura i obyczajowość mieszkańców tego świata. Bohaterowie przybywają do nieznanego sobie kraju, zupełnie innego niż ich ojczyzna. Poznają zwyczaje tamtejszych ludzi, które bardzo różnią się od tego, co sami znają. 

Akcja nie ma tendencji do pędzenia, a toczy się własnym, ustalonym tempem. Momentami mamy spowolnienie biegu wydarzeń, by nagle zdarzyło się coś niespodziewanego, co wywróci wszystko do góry nogami. Fabuły zdecydowanie nie można uznać za przewidywalną. Rzadko udało mi się odgadnąć rozwiązanie jakiegoś wątku, autor wiele razy mnie zaskoczył. Zawiodło mnie jedynie zakończenie. Myślę, że oczekiwałam czegoś niespodziewanego, wbijającego w fotel, zupełnego zwrotu akcji, a miałam wrażenie, jakby po prostu skończył się rozdział i nie wydarzyło się nic szczególnego. Cóż, trudno. Nie mogę powiedzieć, że zakończenie było złe - po prostu miałam nadzieję na coś lepszego. 

Dobry przywódca sprowadza swych ludzi z powrotem do domu, żywych. Nigdy nie byłem dobrym przywódcą.

W tej serii bohaterowie wykreowani są znakomicie. Tak naprawdę każdy jest inny, ale można powiedzieć, że nie powielają znanych już schematów. Główny bohater wcale specjalnie nie wyróżnia się na tle innych, nie jest tą jednostką specjalną, która zawsze wszystko wie i ma najlepsze moce - Havald to prosty człowiek, rzeczywiście jest dowódcą, ma Ostrze Spójni (ale oprócz niego parę osób też ma jakieś "fajne" miecze i moce), a jeśli chodzi o magię zna tylko parę sztuczek. Bardzo go lubię i cenię jego doświadczenie i decyzje, które czynią go godnym bycia przywódcą. Uwielbiam też mroczną elfkę Zokorę, która momentami stanowi humorystyczny element, a nawet nie zdaje sobie z tego sprawy. Zastanawia się ona nad różnicami między elfami, a ludźmi. Próbuje zrozumieć co to jest człowieczeństwo, jak objawia się ludzki humor, co znaczą słowa takie jak przyjaźń. Zokora jest inteligenta, sarkastyczna, odważna i perfekcyjnie umie zrobić efekt wow :D Mam wrażenie, że w tym tomie autor odsunął od fabuły Leandrę, którą polubiłam, więc było mi trochę tego szkoda. W drugiej połowie nie ma też Sieglinde i Janosa. Za to bliżej poznajemy Varoscha, którego naprawdę lubię oraz nowych członków ekipy, czyli Poppet - rudowłosą mistrzynię kamienia, która musi zdobyć zaufanie reszty oraz Armina - niezwykle gadatliwego, działającego na nerwy, ale poczciwego i dobrego chłopaka ;) Autor bardzo dobrze poradził sobie z kreacją bohaterów, a także relacji między nimi. Niektórych łączy miłość, bo pojawia się kilka wątków miłosnych, rozgrywających się zupełnie w tle i przede wszystkim przyjaźń i zaufanie. Wszyscy towarzysze podróży po jakimś czasie naprawdę się ze sobą zżyli i zbudowali trwałą więź. 

Styl autora jest... specyficzny. Nie przypomina zwykłych młodzieżówek, ale nie jest to wcale, a wcale minus. To tylko dowodzi oryginalności Schwartza. Autor ma bogaty język, a książkę naprawdę dobrze się czyta, mimo, że styl nie należy do lekkich i prostych. Pojawia się też troszkę humoru ;)

– Parę dni temu Havald próbował wytłumaczyć mi, o co chodzi z tą tak zwaną przyjaźnią, tak wysoce cenioną przez ludzi. Jeśli dobrze zrozumiałam, jest to dziwna rzecz, kompletnie oderwana od korzyści własnej. Właśnie to ćwiczę.

Podsumowując, zdecydowanie jestem na tak! Drugi legion to wspaniała kontynuacja pierwszego rogu! Z niecierpliwością będę czekała na kolejne tomy i mam nadzieję, że będą jeszcze lepsze! Bardzo polecam tę serię - to genialne high fantasy! <3

Ocena: 9/10