Jeżycjada #9: Dziecko piątku - Małgorzata Musierowicz

Tytuł: Dziecko piątku
Autor: Małgorzata Musierowicz
Seria: Jeżycjada
Wydawnictwo: Akapit Press
Liczba stron: 174
Poprzednia część: Pulpecja
Następna część: Nutria i Nerwus

Opis: Aurelia Jedwabińska skazana jest na życie z ojcem i jego nową dziewczyną. Nie jest jej tam dobrze. W szkole uczy się świetnie - ma same piątki. Niestety z Ogorzałkami, Borejkami i wszystkimi innymi przyjaciółmi z dawnych lat straciła kontakt ponieważ przywoływali w jej przykre wspomnienia. Starała się ich unikać. Jednak gdy pewnego dnia, wraz z Konradem Bitnerem Aurelia niechcący znajduje się na Rooselvielta i zauważona przez Gabrysię natychmiast znajduje się w środku. Później przychodzi Maciek Ogorzałka wraz z córką, lecz jego widoku dziewczyna już nie może znieść i wychodzi - a za nią Konrad. Spotyka Piotra Ogorzałkę, który oznajmia, że jedzie do Pobiedzisk. Aurelia przypomina sobie, że ma babcię w tym mieście i jedzie razem z nim - a z nią Konrad. Wkrótce dziewczyna zaczyna mieszkać z babcią, i w tym czasie (za pomocą telefonu) jej stosunki z tatą zaczynają się polepszać.

Opinia:
Ta część bardzo mi się podobała. Hmm...przy tej recenzji bardzo możliwe jest zaspoilerowanie
Opium w rosole ale postaram się tego uniknąć. Nie wiem czy zauważyliście, że w opisie nie podałam
przyczyny zamieszkania Aurelii z ojcem - nie chciałam spoilerować.

Okładka jest jak zwykle okropna i ja sobie zupełnie inaczej wyobrażam Aurelię niż tu jest.

Fabuła jest bardzo ciekawa. Pomysł z rywalizacją chłopaków o Aurelię trafiony - jednak nie bojcie się, nie jest to główny wątkek, trójkat miłosny. Podobało mi się jak Eugeniusz Jedwabiński (ojciec Aurelii) przekonywał się, że popełnił wiele błędów - w tym jeden, najważniejszy za który Aurelia miała do niego największy żal. Bardzo przykro mi było, że Aurelia straciła kontakt ze wszystkimi przyjaciółmi z dawnych lat...

Aurelia była dobrze wykreowana. W sumie wystarczyło trochę zmieńić jej charakter pod wpływem wieku. Szkoda, że straciła tą otwartość, ciekawość świata... Ale wiadomo wtedy była dzieckiem. Konrad też był fajny :) Chociaż zmienny... Jednego dnia zeobił przepiękną maskę (lubił to) - głowę
Aurelii, następnego rzucał w nią, a kolejnego łatał dziury. Lecz nie ma się do dziwić. Dobrze, że w tym "trójkącie" Aurelia nie decydowała tylko traktowała to wszystko jak zabawę. Gdyby Aurelia zaczęła się zastanawiać, jak niektóre bohaterki młodzieżówek, to ja bym nie przeżyła.

Podsumowanie:
Książka jest naprawdę bardzo ciekawa. Zanim się ją przeczyta to radzę sięgnąć po Opium w rosole ponieważ jest tu nawiązanie do tej części.

Ocena: 7/10

Książka bierze udział w wyzwaniach: 

Wyzwanie czytelnicze 2016 Ma więcej niż 7-miu bohaterów
Abc czytania: dodatek do "I"
Przeczytam tyle ile mam wzrostu: +1.2cm
52 książki roku 2016